امنیت غذایی در کشاورزی موضوعی حیاتی است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. طبق تعریف سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو)، امنیت غذایی زمانی وجود دارد که همه مردم در هر زمان، دسترسی فیزیکی و اقتصادی به غذای کافی، ایمن و مغذی داشته باشند تا نیازهای غذایی خود را برای یک زندگی فعال و سالم برآورده کنند. کشاورزی نقش حیاتی در تضمین امنیت غذایی ایفا می کند، زیرا منبع اصلی تولید مواد غذایی است.
یکی از چالش های کلیدی در دستیابی به امنیت غذایی در کشاورزی، تاثیر تغییرات آب و هوایی است. تغییرات اقلیمی منجر به الگوهای آب و هوایی غیرقابل پیش بینی، رویدادهای شدید آب و هوایی و تغییر فصول رشد شده است که همگی می توانند اثرات مضری بر عملکرد محصول داشته باشند. خشکسالی، سیل و موج گرما می تواند منجر به از بین رفتن محصولات کشاورزی و از بین رفتن معیشت کشاورزان شود که در نهایت امنیت غذایی کل جوامع را به خطر می اندازد.
علاوه بر تغییرات اقلیمی، عوامل دیگری مانند دسترسی محدود به زمین، کمبود آب، زیرساخت های ضعیف و عدم سرمایه گذاری در فناوری کشاورزی نیز به ناامنی غذایی در کشاورزی کمک می کند. کشاورزان در مقیاس کوچک در کشورهای در حال توسعه به ویژه در برابر این چالش ها آسیب پذیر هستند، زیرا آنها اغلب فاقد منابع و حمایت لازم برای سازگاری با شرایط در حال تغییر هستند.
برای پرداختن به امنیت غذایی در کشاورزی، اولویت بندی شیوه های کشاورزی پایدار که در برابر تغییرات آب و هوایی مقاوم و سازگار با محیط زیست هستند، ضروری است. این شامل ترویج آگرواکولوژی است که بر کار با اکوسیستم های طبیعی برای تولید مواد غذایی به روشی پایدار و افزایش تنوع زیستی تمرکز دارد. روش های زراعی مانند تناوب زراعی، کشت مخلوط و مدیریت تلفیقی آفات می تواند به بهبود حاصلخیزی خاک، حفظ آب و کاهش وابستگی به نهاده های شیمیایی کمک کند.
سرمایه گذاری در تحقیق و توسعه کشاورزی نیز برای بهبود امنیت غذایی در کشاورزی بسیار مهم است. با توسعه محصولات مقاوم به خشکی، بهبود سیستم های آبیاری و اجرای تکنیک های کشاورزی دقیق، می توانیم بهره وری کشاورزی و انعطاف پذیری در برابر تغییرات آب و هوایی را افزایش دهیم. علاوه بر این، دسترسی کشاورزان در مقیاس کوچک به اعتبار، فرصت های بازار و آموزش می تواند به بهبود معیشت آنها و تقویت امنیت غذایی در جوامع آنها کمک کند.
دولت‌ها، سازمان‌های بین‌المللی و بخش خصوصی همگی نقشی در ارتقای امنیت غذایی در کشاورزی دارند. با همکاری یکدیگر برای رسیدگی به دلایل اصلی ناامنی غذایی، می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که همه چه در حال حاضر و چه در آینده به مواد غذایی ایمن، مغذی و مقرون به صرفه دسترسی دارند. با انجام این کار، می‌توانیم جهانی پایدارتر و امن‌تر از نظر غذایی برای همه ایجاد کنیم.