کشاورزی و تنوع زیستی در طول تاریخ به طور پیچیده ای با هم مرتبط بوده اند، زیرا شیوه های کشاورزی بر تنوع زیستی تأثیر مثبت و منفی داشته است. بافت تاریخی کشاورزی و تنوع زیستی به هزاران سال قبل برمی گردد، با اهلی کردن گیاهان و حیوانات که منجر به توسعه شیوه های کشاورزی شده است. با پیشرفت جوامع، کشاورزی فشرده تر شد که منجر به تغییر کاربری زمین، تخریب زیستگاه و از بین رفتن گونه ها شد. با وجود این تأثیرات منفی، کشاورزی نیز از طریق حفظ تنوع ژنتیکی در محصولات کشاورزی و ایجاد زیستگاه های متنوع برای گونه های گیاهی و جانوری نقش مهمی در حفظ تنوع زیستی ایفا می کند.
تأثیر کشاورزی بر تنوع زیستی می تواند مثبت و منفی باشد. از جنبه مثبت، کشاورزی نقش مهمی در حفظ تنوع ژنتیکی در محصولات از طریق اقداماتی مانند ذخیره بذر و ایجاد بانک های ژن ایفا کرده است. این تنوع ژنتیکی برای اطمینان از انعطاف پذیری محصولات در برابر تغییرات شرایط محیطی و آفات ضروری است. کشاورزی همچنین زیستگاه طیف گسترده ای از گونه های گیاهی و جانوری را فراهم می کند که به تنوع زیستی کلی کمک می کند.
با این حال، کشاورزی همچنین تهدیدات قابل توجهی برای تنوع زیستی، در درجه اول از طریق تخریب زیستگاه، استفاده از آفت کش ها و کودها، و معرفی گونه های مهاجم ایجاد می کند. روش های فشرده کشاورزی تک کشت می تواند منجر به از بین رفتن گونه های گیاهی و جانوری شود، در حالی که نهاده های شیمیایی می تواند به گونه های غیر هدف آسیب برساند و اکوسیستم را مختل کند. علاوه بر این، گسترش کشاورزی به مناطق طبیعی می تواند زیستگاه ها را تکه تکه کند و جمعیت ها را منزوی کند و منجر به کاهش تنوع ژنتیکی و افزایش آسیب پذیری در برابر انقراض شود.
به منظور پرداختن به این چالش ها، دیدگاه های مختلفی در زمینه کشاورزی و تنوع زیستی پدیدار شده است. برخی از شیوه‌های کشاورزی پایدار که حفاظت از تنوع زیستی را در اولویت قرار می‌دهند، مانند آگرواکولوژی و کشاورزی ارگانیک استدلال می‌کنند. این رویکردها به دنبال به حداقل رساندن اثرات منفی کشاورزی بر تنوع زیستی و در عین حال افزایش خدمات اکوسیستمی مانند گرده افشانی و کنترل آفات هستند. برخی دیگر از استفاده از بیوتکنولوژی و مهندسی ژنتیک برای توسعه انواع محصولاتی که در برابر تغییرات آب و هوایی و آفات مقاوم‌تر هستند و در عین حال تنوع ژنتیکی را نیز حفظ می‌کنند، حمایت می‌کنند.
با نگاهی به آینده، حوزه کشاورزی و تنوع زیستی احتمالاً با توسعه فناوری‌ها و رویکردهای جدید به تکامل خود ادامه خواهد داد. ادغام دانش سنتی با علم مدرن می تواند به تقویت شیوه های کشاورزی پایدار که از حفاظت از تنوع زیستی حمایت می کند کمک کند. اقدامات سیاستی که مشوق فعالیت‌های کشاورزی سازگار با تنوع زیستی و حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی است، برای تضمین پایداری درازمدت کشاورزی بسیار مهم خواهد بود. با شناخت ارتباط متقابل کشاورزی و تنوع زیستی، می‌توانیم به سمت یک رابطه هماهنگ‌تر بین فعالیت‌های انسانی و جهان طبیعی تلاش کنیم.